Sofyan Ne İlacı?
İzmir’de 25 yaşında, espri yapmadan bir gün geçiremeyen bir genç yetişkinim. Hayatımda en çok keyif aldığım şey, bir konuyu derinlemesine düşünmek ve ardından saçma bir şaka yaparak gülmek. Bu denklemin bir parçası olan “Sofyan ne ilacı?” sorusu da, son zamanlarda beni en çok düşündüren şeylerden biri. Çünkü “Sofyan ne ilacı?” demek, aslında hayatın en garip, en komik ve bir o kadar da derinlikli sorularından birini sormak gibi bir şey.
“Sofyan Ne İlacı?” Dediğinizde Ne Anlama Geliyor?
Hadi biraz açalım. İzmir’de, sosyal ortamda “Sofyan ne ilacı?” diyen biri, aslında ya sakinleşmeni isteyen, ya da sende bir eksiklik gördüğü için sana “bunu al, belki biraz düzelirsin” diyen bir arkadaş demektir. Bunu genelde, sinirli olduğumuz, gereksiz yere gerginleştiğimiz anlarda duyarsınız. Hani, sabah kahve içmeden ruh halinizin şekilsiz olduğu anlar vardır ya, işte o anlarda herkesin ağzından şu çıkar: “Sofyan, ne ilacı?”
Tabii ki, bu aslında şaka, mizahi bir yaklaşımdır ama bir noktada da “İyi, peki ya gerçekten? Ne ilacı?” sorusu aklımı kurcalar. Yani, neden benim bir ilacım olması gerekiyor? Hayat bir ilaçsa, o ilacı kim bulacak? Onun adı “Sofyan” mı olacak?
Sofyan’ın İlacı: Sabır mı, Kahve mi, Yoksa Sadece İroni mi?
Sabah kalktım, güne başlıyorum. Biraz garip ama genellikle sabahları depresif oluyorum. Çalışmak, yaşamak, düşünmek — her şeyin başladığı an. Kahvemi aldım, telefonumu karıştırdım, ve bir anda günün en güzel anı geldi: Kısa bir espri patlatıp, gülerek güne başladım. Gerçekten, içten içe bir rahatlama oldu. İşte bu da bir tür ilaç. Ama tabi sadece ben ve arkadaşlarım için. Şimdi bir soru: Bu sabah sabah içtiğim kahve mi ilacım, yoksa o esprili bakış açısı mı?
Bir gün bir arkadaşım, “Ya Sofyan, bu kadar sinirli olma, bir ilaç iç!” dediğinde, “Sana ne ilacı içeyim, ben sadece sabah kahvesiyle idare ediyorum” demiştim. Kendi kendime şunu söyledim: “Belki de sabahları kahve yerine biraz daha neşeli olmak gerek. Kısa bir komik video izlesem de kafam rahatlayacak.”
Evet, bence “Sofyan ne ilacı?” sorusuna biraz mizahi bir yaklaşım getirebiliriz. Çünkü hayatta bazen ilaçları değil, insanın başına gelen komik olayları çözmesi gerek.
Sofyan Ne İlacı? Bazen “Gülmek En İyi İlaçtır”
“Bir gün Sofyan’a ne ilacı verirler?” diye düşündüm de, cevap çok basit oldu. “Gülmek.” Tamam, tamam, abartmayacağım ama gerçekten, bazen insanların gerginliğine ya da “aklını kaybetmesine” ilaç değil, sadece gülmek çare olur. O zaman “Sofyan ne ilacı?” sorusunun cevabı, aslında şu olabilir: “Biraz daha gülme ilacı.”
Bir arkadaşım da bu konuda bana şöyle demişti:
“Sofyan, bazen gülmeyi unutuyorsun. Bu kadar ciddi olma.”
“Ben ciddi miyim? Senin şaka anlayışın çok zayıf demek ki.”
“Hayır, senin şaka anlayışın yok. Bu da ilacın!”
İşte o noktada anladım ki, belki de ihtiyacım olan tek şey gerçekten gülmek. Hem de hiç durmadan!
Sofyan’ın İlacı: Yavaşla, Dur ve Düşün
Tabii her şeyin şaka olmadığını da kabul ediyorum. Bazı zamanlar gerçekten de kafa karıştırıcı anlar yaşanıyor. Ama işte o anlarda, düşündükçe, yavaşladıkça, iç sesim bana şunu söylüyor: “Sofyan, bir nefes al, her şeyin ilacı düşünmek, sakinleşmek.”
Evet, bazen ilacımız sakinleşmek, bazen de basit bir farkındalık yaratmak olabilir. “Sofyan ne ilacı?” sorusu, bazen ciddi bir tartışma başlatan, bazen de gereksiz bir gerginlik yaratan bir soru haline gelebilir. Ama asıl mesele şu: Her şeyin ilacı, soruyu ne kadar ciddiye aldığınla ilgilidir.
Sonuç: Sofyan Ne İlacı?
Sonuç olarak, “Sofyan ne ilacı?” sorusu bir yandan çok basit, diğer yandan derin bir soru. Gülmek mi, sakinleşmek mi, yoksa sadece gülüşün arkasına saklanmak mı? Bir noktada her şeyin bir ilacı olabilir. Belki de en iyi ilaç, soruyu soranların kendilerine, hayatlarına ve başkalarına bakış açılarından gelir. Hani derler ya, bazen ilaç değil, insanın içindeki gücü keşfetmesi gerekir. Belki de bu soruyu daha sık sormalıyız: “Sofyan ne ilacı?”
İzmir sokaklarında, bir arkadaşımın ağzından çıkacak bu soruyu duymak için fazlasıyla sabırlı olmam gerekecek gibi görünüyor. Ama belki de en iyi ilaç, bu soruyu daha fazla düşünmemek, sadece gülmek.