Bir Babayı Tanımanın Yolu: Evladına Karşı Sorumlulukları
Kayseri’nin soğuk bir kış sabahıydı, gökyüzü griydi ve hava tipik Kayseri soğuklarından birini yaşıyordu. Erken saatte uyanmış, sabahın ilk ışıklarıyla kalkıp kahvemi hazırlamıştım. Ama o an kafamda tek bir şey vardı: Babamın bana yazdığı mektup. Yıllar sonra, uzun bir sessizlikten sonra gelen bir mektup. Mektubu okurken, babamın evladına karşı sorumluluklarını nasıl yerine getirdiğini anlamaya başladım. Bu yazı, hem bir babanın hem de bir çocuğun, bu sorumlulukları nasıl hissettiğine dair çok kişisel bir hikaye.
Babamın Sessiz Öğretileri
Çocukken, babamın ne kadar sert olduğunu düşünürdüm. Kayseri’nin en sert işlerinde çalışan adam, eve döndüğünde hiç gülmez, çok konuşmazdı. Bazen bir şeyler anlatır, ama o anlatırken gözlerinde bir boşluk olurdu. O an, babamın bana karşı bir tür sorumluluk taşıdığını hissedemezdim. Onun derdi başka şeylerdi; hayat, geçim, aile… O, evin ekmek teknesinin sorumluluğuydu.
Ancak büyüdükçe, bir babanın evladına karşı sorumluluğunun sadece geçim sağlamakla sınırlı olmadığını fark ettim. Yıllar içinde babamla aramızdaki mesafeyi anlamaya başladım. Babam, ne kadar duygusuz görünse de, aslında bana hep çok şey öğretmişti. Onun sessiz, ama derin sorumlulukları beni yetiştirmek için bir arka planda işleyen bir güç gibiydi. Bu, “güçlü olmak” değil, “geçmek” değil, “var olmak” ve “yanında kalmak” sorumluluğuydu.
Bir Günü Hatırlamak
Bir gün, sabah işe gitmek için çıkmadan önce babamın sesini duydum. Kapıdan girerken birden beni durdurdu. Hiç bir şey demedi, sadece cebinden bir kağıt çıkardı ve bana uzattı. “Bunu sakla,” dedi. Üzerinde o yazı yoktu, ama el yazısı vardı. İlk başta anlamadım. O an, babamın evladına karşı sorumluluklarının sadece paradan ibaret olmadığını, o kağıdın bana çok başka bir mesaj verdiğini fark ettim.
O kağıt bana babamın hayatına dair ipuçları veriyordu. Zor günler geçirmişti, belki ben onu her zaman “sert” bildim ama o da duygularını gizlemek zorunda kalmıştı. Babamın bana verdiği kağıt aslında bir mesajdı. Hayatta her şeyin çok hızlı geçtiği, insanların zamanla birbirinden uzaklaştığı bir dünyada, babam evladına her anında eşlik etmek, duygusal bir bağ kurmak istiyordu. O kağıt, yalnızca bir yazı değil, babamın bana verdiği, sessiz ama güçlü bir sorumluluktu: “Ne olursa olsun, ben senin yanında olacağım.”
Hayal Kırıklığı ve Umut
Babamın evladına karşı sorumluluğu, bazen ağır yükler taşıdı, ama bazen de bana güçlü bir umut verdi. Zamanla fark ettim ki, sadece geçim sağlamakla kalmamış, hayatıma rehberlik etmiş, bana doğruyu ve yanlışı öğretmişti. Ancak, bir şey vardı. Zaman zaman, babamın hiç beklemediğim anlarda yalnızca başını sallayıp susması beni hayal kırıklığına uğratıyordu. O an, babamın duygusal bir bağ kurma şekli beni her zaman bir adım geriye itiyordu. Ben, bazen daha fazla açıklama, daha fazla konuşma isterdim.
Ama her seferinde, babamın yanımda olduğunu bilmek, güvenli alanımdı. Bazen en iyi sorumluluk, en iyi eğitim, en iyi öğreti, hiç söylenmeyen sözlerdi. Babam bana gösterdi ki, bazen duygusal sorumluluklar, bilerek değil, sadece var olarak yerine getirilir.
Babaların Duygusal Sorumlulukları
Bir babanın evladına karşı sorumluluğu, sadece maddi katkıyla sınırlı değildir. Bu sorumluluk, sürekli bir varlık, sabır ve sevgi gerektirir. Babaların evlatlarına verdiği öğretiler, her zaman sözlü olmasa da, bir bakışta, bir dokunuşta, bir gülüşte saklıdır. Babam, beni her zaman düşündü, ama bunu duygusal bir şekilde ifade etmezdi. Benim için, duygusal sorumluluk, babamın sadece orada olmasıydı. Zorluklarla mücadele ederken, bana güven veren bir eldi. Kendi iç dünyasında, belki bazen hissettiklerini bana ifade edememiş olsa da, babam bana sorumluluğunu bir şekilde yüklemişti.
Bir babanın evladına karşı sorumlulukları, bazen çok ince, sessiz ve görünmeyen bir bağla gerçekleşir. Bu, dışarıdan bakıldığında hiçbir şekilde anlaşılmasa da, o sorumluluğun temeli, sevgi ve sürekli bir bağlılıktır. Her şeyin gelip geçici olduğunu bilse de, bir baba evladına karşı her zaman güçlü bir güven duygusu bırakır. Babam bunu bana gösterdi, ve ben de bunu hayatıma rehber olarak aldım.
Sonuç
Babaların evlatlarına karşı sorumlulukları, hayatın en derin ve en güzel sorumluluklarından biridir. Bu sorumluluk sadece maddiyatla değil, duygusal bir bağ kurma, doğruyu ve yanlışı öğretme ve her an yanında olma ile şekillenir. Babamın bana kattığı her şey, zamanla daha net bir şekilde ortaya çıktı. Onun her sessiz bakışında, her kelimesiz tavsiyesinde, aslında bana çok şey öğrettiğini gördüm. Çünkü bazen, bir babanın en büyük sorumluluğu, evladına sadece varlığını hissettirmektir.